"t is ernstig gesteld met de levensvragen van tegenwoordig.
Corrosie heeft geleid tot afbrokkeling en verroesting van het publieke debat.
Uitgeholde gedachtesprongen,
korte bochten en open deuren kunnen worden gezien als de grootste corroderende onderdelen.
Deze geleidelijke afbrokkeling heeft in een aantal jaar tijd belangrijke levensvragen volledig gemarginaliseerd.
Op deze wijze zijn er zelfs gaten gevallen in het collectief geheugen
en is men er van overtuigt geraakt dat simpele antwoorden boven deze vitale vragen moeten worden gesteld.
Een bijkomend probleem is dat de corrosie op den duur een groter volume inneemt dan de vraag.
En het vastgeroeste denken de materiële wereld is gaan dicteren.
culturele identiteit wordt belangrijker dan de biologische realiteit
verwarring wordt beantwoord met omvorming van de vraag, in plaats van het antwoord
'Zo kan een fatsoenlijke levensvraag ontwricht raken.'
Stelt Laura-Sophie in haar essay 'Honden-dropjes voor de vegetariër.'
'Corrosie treed bijvoorbeeld op bij levensvragen als:
'Wat heeft t leven voor zin? of 'Zijn supermarkten echt zo slecht?'
Zelfs binnen het creatieve circuit ziet zij dat men zich is gaan vastroesten.
Ook hier zijn nu zelfs de meest avangardistische denkers zich aan het beroepen op het syndroom van Diogenes,
heilige schriften en de geïdealiseerde onschuld van hen die uit een vermeend paradijs gekomen zouden zijn.

Ook uw Levensvragen
lijden aan corrosie.

door Monique Klaassen.

Jossie schaamde zich voor deze ontwikkeling en zocht angstvallig naar andere denksystemen.
'Als ik maar kon denken zoals een Megapteraan, of de wereld kon zien vanuit de ogen van een Large White.'
Jossie begon te wroeten in de aarde, zette oude televisies aan om contact te maken met hogere geluidsfrequenties en ontdeed zich van bank, bed en huis.
'Comfort maakt m'n hoofd lui' zei Jossie dan.
maar eigenlijk werd Jossie gewoon ongelukkig van het hebben van een huis
en was dit hele verhaal geconstrueerd als een nobel excuus
om dit niet te hoeven hebben.

(2021)